خدایا
گوش کن به التماسهای من
شرمسارم که با حال مستی به سوی تو کرده ام دست نیاز دراز
مرا گوش کن ، مرا بپذیر که جز تو ندارم قبله ای برای نماز
.
.
راز این داغ نه در سجده‌ی طولانی ماست
بوسه ی اوست که چون مُهر به پیشانی ماست
شادمانیم که در سنگدلی چون دیوار
باز هم پنجره ای در دل سیمانی ماست
.
.
برایم نوشته بود :
گاهی اوقات دستهایم به آرزوهایم نمی رسند شاید چون آرزوهایم بلندند …
ولی درخت سرسبز و شاداب صبرم می گوید :
امیدی هست چون خدایی هست … آری و چه زیبا نوشته بود !
همواره با خود تکرار میکنم امیدی هست ؛ چون خدایی هست

امید ی هست

چون خدایی  هست

سپاس خدایم

سپاس

نگفتمت مرو آنجا که آشنات منم

در این سراب فنا چشمه ی حیات منم

  وگر به خشم زدی صد هزار سال زمن

   به عاقبت به من آئی که منتهات منم

  نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی

  که نقش بند سرا پرده ی رضات منم

  نگفتمت که منم بحر وتو یکی ماهی

 مرو به خشک که دریای باصفات منم

 نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو

  بیا که قوت پرواز وپر وپایت منم

 نگفتمت که تو را ره زنند وسرد کنند

 که آتش وتنش وگرمی هوات منم

 نگفتمت که صفتهای زشت در تو نهند

  که گم کنی که سر چشمه ی صفات منم

   نگفتمت که مگو  کار بنده  از چه جهت

   نظام گیرد خلاق بی جهات منم

 اگر چراغ دلی دانک راه خانه کجاست

  وگر خدا صفتی دانک کد  خدات منم

مرا درياب

    تو اي تنهاترين شاهد

        تو اي تنها در اين دنيا و هر دنيا

    بجز تو آشنايي من نمي‌يابم

    بجز تو تكيه‌گاه و همزباني من نمي‌خواهم

    مرا درياب

تو ميداني كه من آرام و دلپاكم

        و ميداني كه قلبم جز به عشق تو

                                            و نام تو

                                                 و ياد تو

                                                    نخواهد زد

و مي‌داني كه من ناخوانده مهماني در اين ظلمت‌سرا هستم

مرا درياب

    كه من تنهاترين تنهاي بي‌سامان اين شهرم

                                        مرا بنگر.. مرا درياب

قسم به راز چشمانم

    به‌ اقيانوس بي‌پايان رويايم

    به رنگ زرد به رنگ بي‌وفايي‌ها

    به عشق پاك

    به ايمانم

    به چين صورت مادر

    به دست خسته‌ي بابا

    به آه سرد تنهايي

    به قلب مرده‌ي زاغان

    به درد كهنه‌ي زندان

    به اشك حسرت روحم

    به راز سر به مُهر سينه‌ي اسبم

                            اگر دستم بگيري و

                                 از اين زندان رها سازي

                        برايت عاشقانه شعر خواهم گفت

                                                همين يك قلب پاكم را

                                                و روح بي‌قرارم را كه زنداني‌ست

                                                    به تو اي مهربان تقديم خواهم كرد

                مرا از غربت زندان رها گردان

                  نگاه بي‌پناهم بر در زندان تنهايي روح خسته‌ام خشكيد

                  مرا درياب

                        مرا درياب كه غمگينم خداوندا

دیوارهای خالی اتاقم را
از تصویرهای خیالی او پر می کنم

خدای من زیباست
خدای من رنگین کمان خوشبختی ست
که پشت هر گریه
انعکاسش را
روی سقف اتاق می بینم

من هیچ
با زبان کهنه صدایش نکرده ام

و نه
لای بقچه پیچ سجاده
رهایش

او در نهایت اشتیاق به من عاشق شد و
من در نهایت حیرت

حالا
گاه گاهی که به هم خیره می شویم
تشخیص خدا و بنده چه سخت است

خداوند ا! دل ما را  تو توفیقی یه طاعت ده

مراد مستمندان را  تو با رحمت اجابت ده

شکسته سخت ویرانیم نگونساریم در این دنیا

اگر با ما  نباشی  تو ! به فضل خود پناه مان ده

الهی! بی کسان را کس  ضعیفان را توانی بس

مریضیم ما همه یکسر به عشق خود شفا مان ده

ره رفتن به  سوی تو  زنزد ما شده مفقود

مسیر راستینت را  برای ما  نشانی  ده

خطا  کاریم و بد کردار غریق فتنه شیطان

به حق ذوالجلال  خود از این آتش رها مان ده

خداوندا! همه در ها  شده بسته به روی ما

به فضل و مرحمت یارب  به درب خود گشامان ده

خداونداا! خودت قادر به هر کاری  و آگاهی  به هر اسرار

ز گمراهی  ما  آگاه خجل ماییم ببخش ما را صفا مان ده

تو میدانی  که کج رفتیم  ز درگاهت به بیراه غلط رفتیم

ولی هادی خودت هستی  دوباره رهنمایم ده

خداوندا! به دنیا سخت دل بستیم لعین پاپیچ ماگشته

تو دنیا را فنایش  کن به سمت خود صدا مان ده

خداوندا !  کریم و هم خطا بخشی جهان بخشی

به لطف خود  تو نیما را از این ورطه رهایش ده

ای که می گفتی که بایک گل نمی گرددبهار
من گلی دارم که دنیا را گلستان می کند

خدا

خدایا...

چگونه سر بالا بگیرم و به درگاهت بیایم و بگویم :الهی العفو ... که عفو و بخششت را می

طلبم اما باز هم جلوی نفسم را نمی گیرم ؟چگونه شرمسارت نباشم در حالیکه هر چه جور و

جفا از من می بینی باز هم رشته ی مهر ودوستی ات را نمی گسلی و رهایم نمی کنی؟

چگونه ادعای بندگی کنم در حالیکه خود می دانم عبد تو نبودم و بنده ی نفس بودم؟

اما مهربان خالقم!

تنها چیزی که می توانم بگویم این است که با همهی شرمندگی هایم ادعا می کنم که بنده ی تو هستم

و تنها کلامی برایت بگویم که نکند عمر به سر آید واین کلام را نگفته باشم

خدایا! ساده بگویم ... دوستت دارم

خدايا قلبم تشنه نور و عشق توست

هر روز به افكار و آرزوهايم بيابه روياهايم، در خنده هايم و اشكهايم

 از سر رحمتت در فراموشي هايم پديدار شوبه عبادتم،به كار،زندگي و مرگم بيا

 خدايا .ياريم كن تا به اين مقام برسم كهاحساس كنم كه كسي از من غنيتر نيست

زيرا از عشق و شادي برخوردارمياريم كن تا به اين مقام برسم كه

فقط تو را داشته باشم و لطف و عشق تو مرا لبريز كندبه اين مقام برسم كه بگويم .

بيا فقر، بيا دردوقتي كه خدا شهريار قلب من استهيچ گزندي به من نميرسدهمه چيز ميگذرد

مانند رويا مي آيند و مي روندمن در شادي بي مرگي هستم و ترسي ندارمزيرا كه او در من ساكن استو سايه جاودانه او بر روح من حكمفرماست

و اینک دستم را بر آستانت بلند می کنم که دستگیرم باشی

تو همانی که من می خواهم . پس مرا همان کن

که تو می خواهی

آه خدايا......

کمکم نما

نیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــما